Prerafaelici

John Everett Millais

John Everett Millais zaczął  malować w wieku czterech lat i natychmiast objawił się jego niepospolity talent. Mając  siedem lat podobno tworzył tak zręczne portrety i pejzaże, że przekonał ojca, aby  przeprowadzili się do Londynu, gdyż tam chciał zgłębiać tajniki sztuki malarskiej. W 1838r. uczęszczał do Akademii Sztuki Henry’ego Sassa w Bloomsbury,  zwiedzał sale British Museum i National Gallery. W wieku 11 lat został przyjęty do Akademii Królewskiej.  W 1844r. zaprzyjaźnił się z Huntem i razem brali udział w spotkaniach grupy artystów zwanej Klubem Cyklograficznym, gdzie poznał Rossettiego. W 1848r. stał się jednym ze współzałożycieli Bractwa Prerafaelitów.

Millais na płótnie, malowanym w latach 1851-1852, odtworzył z drobiazgowością tragiczny finał dziejów Ofelii. Córka Poloniusza na kartach tragedii Szekspira jawi się jako symbol niewinnej, niedoświadczonej ofiary intryg dworskich. Początkowo jest obiektem zalotów Hamleta, później zostaje przez niego odrzucona,  przeżywa  też głęboką rozpacz po stracie ojca. Pod wpływem kolejnych wstrząsów załamuje się psychicznie i pogrąża w szaleństwie, zachowując się w sposób coraz bardziej dziwaczny i irracjonalny. 

Oddany na płótnie  z nieprawdopodobną szczegółowością pejzaż artysta namalował na farmie Surrey nad brzegiem rzeki Hogsmill w Ewell. Natomiast w postać Ofelii wcieliła się Elizabeth Siddal, która musiała spędzić wiele godzin w wannie.

Ofelia nie może utonąć, jako że jest przeniesiona w inną sferę bytowania – z wodą i w wodzie, uosabiającym tym samym tonięcie wieczne. Staje się akwatyczną, ukwieconą pięknością.

Fragment książki: Prerafaelickie odcienie kobiecego piękna